Wanneer ik aan Corona dacht,
kreeg ik een glimlach om mijn mond.
Zuster Corona was de peettante van mijn vader,
een hele lieve non,
In een klooster bij Coudewater,
deed ze wat ze kon.

Wanneer ik nu aan Corona denk,
is die glimlach er niet meer.
Boekel werd zwaar getroffen
en deed vele families zeer.
Hopelijk heelt de tijd ook deze wond,
en komt straks mijn glimlach weer.

Terwijl ik dit schijf
ben ik 17 jaar.
Ik kus rode lippen
streel krullend haar.
Ik lig in twee armen
gebruind door de zon.
Ik luister naar ‘t lied dat
zijn hart voor me zong:
Ik bemin je,houd van je
meisje ik heb jou lief.
Jij alleen bent mijn alles
Mijn hartendief….
Jij doet mij denken
aan sprookjes heel oud
steeds als jij fluistert
dat je zo van mij houdt.
Al zwijgen jouw lippen
het zweeft om je mond
het straalt uit je ogen
het smeedt een verbond.
Ik bemin je, hou van je
Ik bemin je houd van je,
meisje ik heb je lief
jij bent mijn alles
mijn hartedief…….

Meisjeskamertje , mijn domein
In veel bont gemengde kleuren.
Waar ik als meisje ’n leven lang
droomde van ‘t  veel gebeuren.
mijn kamertje ik zeg  je vaarwel
Ik ga jou nu voor goed verlaten.
Poppen , schriften. Kralendoos.
zijn hier voor goed op geborgen.
Getuigen van mijn ‘n meisje zijn
dat kon spelen zo zonder zorgen.
Dag lappenpop ,tol en harlekijn.
Ik heb met en van jullie genoten.
maar, ik heb nu een hartendief
die mijn jeugd heeft afgesloten.
Ik hou van hem ik heb hem lief.
Ik zal niet langer een meisje zijn
zo zegt mijn lieve harten koning
dus  meisjeskamer mijn domein
ruil ik in voor "onze woning".
Morgen wordt ik dus mevrouw,
Ik trouw en na ‘t feest en de pret.
Dan denk ik vast nog wel aan jou
maar wel vanuit een ander bed.
Kamertje dat me heeft geborgen.
ik zal je koesteren vanaf morgen.

Mei .... 1958
Wij zijn nu een paartje,romantisch en blij
En Zaterdags s’ávonds kom jij naar mij.
Dan lopen wij samen door de stille laan.
Jij neemt me in je armen en kijkt me aan.
Dat ruisende, suizende, bruisende in mij,
Dat doe jij, .... dat ben jij
Jij hoeft niet te praten, want iedere vrouw
Die echt verliefd is , weet al heel gauw,
Wanneer ze oprecht wordt bemind .....
Wanneer haar liefdesleven begint.
Dat ruisende,  suizende, bruisende in mij,
Dat doe jij, ..... dat ben jij

De juffrouw van groep7/8
had zomaar een probleem.
’T Was namelijk in één nacht
dat al haar haar verdween!!
 
Vanaf die dag droeg zij een pruik,
niet van écht te onderscheiden,
maar ze keek altijd wél goed uit,
tóch een gewoon leven te blijven leiden.
 
Gewoon de klas lesgeven.
Gewoon op de fiets.
Gewoon op vakantie.
Die pruik deed haar niets!
 
Gewoon op schoolreis.
Gewoon op karwei.
Ze ging zelfs gewoon mee
naar de kinderboerderij.
 
Gewoon naar de kippen,
konijnen, het vee.
Alleen bij de geitjes
zat het haar niet mee…..
 
Ze struikelde,
viel voorover, sloeg plat op de grond.
Vlakbij de nietsvermoedende bok
die daar stond.
 
Van schrik ging hij zitten
bovenop haar kop.
De juf had toen duidelijk
de bokkenpruik op!!!

een nieuwe geboorte: Janneke
-Tijn en Lukas slapen-

je hebt het wonder
gevoeld en gedragen
gekoesterd als
een geheim van je eigen ziel
en nu opeens is het uitgekomen
net als jij zelf vroeger
na het spelen van
dat spannende
verstoppertje

je denkt ben ik wel klaar
om mijn intiemste mij te delen

maar de tijd
is onverbiddelijk
rijp voor jou
en je derde kind

je dwaalt en mijmert
maar wat in je nachtgewaad

dan dit
je handen vouwen
zich plotseling tot een gebed?
zo natuurlijk
en je waant je nu
dichter bij de bron
van Licht
dan wie ook

een sterke Liefde overvalt je

ontroering
dat geluksgevoel
zo hevig als nog nooit gekend
stroomt door je heen

en meer nog dit
dat gevoel
verzoent je
met alles

Waarom kankeren?
Als je het kan keren.

Nu zijn we uit elkaar gegroeid
Ons leven heeft mij steeds geboeid
Ik vaak gekant tegen geweld
Jij altijd struinend op de belt
Met of zonder ma of pa
Toen kwam de tijd dat jij zei ‘ga’

voor Amnesty is onze intentie
nooit meer inhumane detentie
en barbaarse straf
die schaffen we af
deur open voor echte clementie

Twee voeten
stevig in aarde
Maken
dat ik me voel
verbonden
Zintuigen
geven een beeld
van verlangen
Waar ik adem
is mijn thuis
Of ik blijf
beslist mijn hart.

2020 wordt in Boekel en omgeving een jaar wat velen nooit meer zullen vergeten.
In februari kwam het coronavirus om de hoek kijken en dat hebben we geweten.
Veel leed heeft het virus de gemeenschap aangedaan.
Echter de inwoners lieten zich niet uit het veld slaan.
NPO radio en tv, Omroep Brabant en in grote letters gekalkt op het plein ‘Boekel Hou vol’.
Zangers, zangeressen, Sambaband zorgde bij Sint Petrus voor een beetje stemming en lol.
Dit virus brengt ons ‘Boekelaren’ alleen maar dichter bij elkaar en is eigenlijk het nadenken niet waard.
Boekelaren, egge gaot zingen, denkt er aon: pet af, en borst vöraut!! Schaamt oe eige nie!! En aolling zingen!! Allein in Boekel he’k den aord!!!

Fietsend door een lauwe wind
De zon aait,
waait door je haar
Je gedachten komen vrij
Je denkt aan mij
Wat maakt me nou blij?
Eén kort moment
Het besef
“Geluk”
Zomaar onderweg
Niks bijzonders  en zonder ophef .

Iedere week op een stoel,
naast Tineke en Karin,
een praatje links en rechts.
Piet volop in beeld.
We luisteren.
We zingen.
We horen piano muziek.
Glimlachen naar de mannen stemmen,
humoreske tips vallen als regendruppels over hen heen
Nog een keer hetzelfde refrein of lied,
foutloos….het is te proberen.
Repetitie betekent eindeloos repeteren.
Samen oefenen naar een einddoel geeft verbondenheid.

Met zijn allen naar de thee, koffie,
als kuddedieren.
Uitwisseling van nieuwtjes en belevenissen.  
Na de pauze nadert de eindtijd supersnel.
Fietsend naar huis met de laatste deun in het hoofd.

Oh my God, wat was dat vanzelfsprekend.

Een verbinding,
van momenten.
Emoties,
komen en gaan.
Het beleven,
van toevalligheden.
Herrineringen,
vormen een andere route.
Weet, dat dingen gebeuren,
met een reden.
Ze geven vorm,
aan de tijd.
Die voor ons ligt.

We waren even dichter
bij het kind in ons
We waren even dichter
bij de natuur
We waren even dichter
bij onszelf
We waren even dichter
bij het licht
We waren even dichter
bij vele anderen
We waren even dichter
bij de woorden
We waren even dichter
Heel even maar

Chronisch doof door vooroordelen,
Zonder vaste grond te hebben om mijn oren te strelen.
Verblind om te zien hoe gewoontepatronen vrijheid belemmeren
En onszelf dwingen zonder fijn te belonen.
Verschuilend achter het ego. Het missen van het menselijke,
Niet werkelijk te leven wie we in wezen zijn.
Loskomen van angst en ander excuses die we gebruiken
Om niet voluit te leven, men kan hierin niet eens in zichzelf duiken,
Al niet te spreken over liefde, want het is donker en grauw.
Niets zeggend, ook niet “ik hou van jou”....
Wanneer deze loskomt van de grond, via majestueuze opstijging,
Gekust worden door de wolken, is het van zwart naar wit helemaal rond.
Boven, vrij van geketendheid, bezwijkt het ego. Doorzeefd van veiligheid
Komt de ware aard en met zachtheid verkleefd.
Genoeg zicht in het lichtgewicht, los van de zwaartekracht,
Doorbreken vaste patronen van het tweede gezicht.
Door de hoogte opent alles en schijnt het licht erdoorheen
Vooroordelen ingeruild door openheid en een luisterend oor.
Een reis, zwevend tussen de witte mist, in alles ineens opgefrist.
Gezien de waarde is het belangrijk met twee poten te landen op de aarde
Om uiteindelijk aangeraakt te worden door tedere, geborgen en veilige kussen.
Baden in liefde, zonder het met pijl en boog af te blussen....
Eén geheel delend, dat smaakt naar meer in deze strelend en eeuwig helend....

Op blote voeten
lopend op het strand
aandacht voor elkaar
Een oneindige wereld
genietend hand in hand
Beiden op een roze wolk
Deinende golven, ze vormen een lied
Samen bouwen ze verder
aan de toekomst, hun kasteel
De zon gaat onder
er prijkt zelfs een ster
Maar geen van beiden, die dit ziet
heel verliefd, kastelen worden groter
hun silhouet nihil
Neervlijend op het strand
staat de wereld stil
De lucht wordt somber
de wolken vormen een geheel
Het sprookje is compleet
het lijkt zowaar een "luchtkasteel"
De liefde is rond
met alleen een ruisende zee
en een fluitende wind op de achtergrond
Terwijl de lucht weer klaart
is niets meer waard
dan dit te aanschouwen
De prinses en haar ridder
op het witte paard
Die samen in onzekerheid bouwen
aan een toekomst, zonder "corona"

Men neme als voorgerecht een hemellichaam,
gemakshalve een bekende warmtebron.
Mengend met “zon”-overgoten stortregens,
gecombineerd met rukwinden.
Storm, orkaan of cycloon naar "smaak" toevoegen.
Let op overstromingen, droogte, "hete" bliksem of klimaatveranderingen.
Het hoofdgerecht, bestaande uit een portie hittegolf met een vleugje oostenwind, föhnachtig.
Blijf roeren in het onstuimige,
eindigend met het “Toetje”.
Een afgebroken ijsschots uit het Poolgebied,
overgoten met een virus over de hele aardbol.
Of is de mens het reële recept?
Leef smakelijk,
want wat staat ons nog te wachten ......

Ode aan Peter, Ode aan onze enige broer en zoon,
op een andere toon.
Het betreft hier geen blaam, Peter was zijn naam.
Reken maar, stond voor iedereen klaar.
Sporten met z'n vriendenkring,
fietsen voor kankerbestrijding.
Om te bedissen, doen we hem erg missen.
Niet om te minderen, het was een lieve man,
voor zijn vrouw die hem zo goed verzorgde dat het niemand beter kan.
Heel nader, een goede en trotse vader hij had nog zoveel willen doen en beleven
maar dat is hem niet gegeven.
Ander klanken, willen we voor hem alles bedanken
Nog veel meer om op te noemen, en hem te roemen
Ad rem, niks als mooie herinneringen aan hem